Helen Adams Keller, 27 Haziran 1880 senesinde Alabama kırsalında ufak bir kasabada (Tuscumbia) Yüzbaşı Arthur Henley Keller ve Kate Adams Keller’ın kızı ve sağlıklı bir bebek olarak dünyaya geldi. 19 aylık iken geçirdiği bir ateşli hastalık neticesinde görme, işitme ve konuşma yetilerini yitirdi.
Çok huysuz ve bakımı zor bir çocuk durumuna gelen Helen’in ailesi çok zor duruma düşmüştü. Helen 6 yaşında iken Charles Dickens’in Genel Okur için Amerikan Notları adlı eserini okuyan annes Kate Keller, başka bir kör ve sağır çocuk olan Laura Bridgman için yapılanlardan etkilenmişti.
Bunun üzerine Baltimore’da bir uzman doktorla görüşmeye gittiğinde Helen’in bir daha asla görme ve duyma yetilerine kavuşamayacağı bilgisi teyit edilmişti fakat doktor, çocuğun eğitilebileceğini, bunun için sağır çocuklarla çalışan bir uzmanla görüşmelerini önerdi.
Böylelikle Helen’in ebeveynleri Alexander Graham Bell ile temas kurdular. Telefonun icadından sonra kendisini sağır çocukları eğitmeye adayan Graham Bell, aileye Perkins Enstitüsü ve Massachusetts Sağırlar Evi ile görüşerek bir öğretmen bulabileceklerini belirti. Böylelikle tanınmış öğretmen Anne Mansfield Sullivan ile tanıştılar. Kendisi de çok az görme kabiliyetine sahip olan ve aynı kurumda eğitim görmüş bulunan Anne Sullivan, Hellen’a okuma – yazmayı, konuşmayı öğretti ve normal bir eğitim almasını sağladı.
Helen’in öğrenmeye başlaması, yaşamının ilk on dokuz ayında zihninde yer etmiş “su” sözcüğünden yola çıkarak başladı. Öğretmeni Anne Sullivan, Hellen’i bir su pompasının yanına götürüp elini oraya tutmuş ve hemen sonrasında eline “su” sözcüğünü yazmıştı. Bu ilk sözcüğü takip eden bir kaç saat içinde Helen, 30 yeni sözcük daha öğrenmeyi başardı. Perkins Enstitüsü, Hellen’in başarılarını kamuoyuna açıkladığunda Helen Keller, tüm dünya çapında tanınan bir karaktere dönüştü. Gençlik senelerından arkadaşı Mark Twain, onun ünü ile ilgili şöyle dedi: Sezar, Büyük İskender, Napolyon, Homeros, Shakespeare ve bütün ölümsüzlerle aynı kulüpte buluşan insan. Bundan bin yıl sonra da minimum bugünkü kadar ünlü olmaya devam edecek.
Helen Keller, 1890’dan bu yana konuşma dersleri almaya başlamıştı; fakat çok çabalaması, değişik bireylerle birlikte farklı teknikler deneyerek çalışmasına rağmen konuşması fakat Anne ve birkaç yakınının anlayabileceği sesler çıkarmak düzeysine gelebildi.
Helen Massachusetts’da körler okulunda, New York’ta sağırlar okulunda okuduktan sonra eğitimini Massachusetts’da, Anne ile birlikte 1896’da gittiği Cambridge School for Young Ladies adlı okulda sürdürdü. 1900’de ise şimdilerde Harvard Üniversitesi ile birleşmiş olan, kadınların sürdüği Radcliffe College adlı yüksek öğrenim kurumuna sürdü. Eğitimi boyunca ve yaşamının geri kalanında yanında Anne Sullivan vardı. Bu okuldaki zorlu çalışma, Anne’nin gözlerinin daha da bozulmasına yol açmıştı. Helen, 1904 senesinde mezun olduğunda lisans derecesi alan ilk kör-sağır kimse ünvanını kazandı. Resmi eğitimi burada bitse de yaşamı boyunca birden fazla üniversiteden onursal doktora derecesi aldı.
Üniversite eğitimi sırasında Helen, hayat öyküsünü kaleme aldı. Hem normal, hem braille daktilosu ile yazdığı bu kitabı 1903’te yayımladı. Başlangıçta çok satılmasa da “Hayatımın Öyküsü” adlı bu kitap, sonradan bir klasik halini aldı. Kitaplarının en popüleri olan “Hayatımın Öyküsü”, 50 dile çevrildi.
İkili, bu ilk kitabın yayımlanmasını sağlayan tanınmış sosyalist eleştirmen John Albert Macy ile çok iyi dost oldu. 1905’te John Albert Macy ile evlenen Anne, Anne Sullivan Macy adını aldı. Evlilik, öğrenci-öğretmen ilişkisini fazla değiştirmedi. Helen artık Macy çifti ile birlikte Massachusetts’da yaşamaya başladı. Helen Keller, bu sürede etrafındaki dünyayı nasıl algıladığını anlatan “Yaşadığım Dünya” adlı kitabını yazdı. Sosyalist düşünce ile tanışması da bunun yanı sıra John Macy aracılığıyla oldu ve 1909’da Massachusetts Sosyalist Partisi’e üye oldu. 1913’te sosyalizm ile ilgiliki makalelelerini “Karanlığın İçinden” adlı kitabında topladı ve siyasi eğilimi böylece herkes aracılığıyla bilgisine ulaşıldı.
Helen ve Anne takip eden senelerı dünyayı gezip konuşmalar yaparak geçirdiler. Deneyimleri ve inançları ile ilgiliki konuşmaları, kalabalıkları çok etkilemekte idi. Konuşmalarda, Helen’in kelimelerini Anne sözcük sözcük açıklıyor ve sonra soru-yanıt kısmına geçiliyordu. Geçimlerini bu konuşmalar ile sağlamakta idiler fakat 1918’ten bu yana talep azalınca, bir vodvil sergilemeye başladılar. Helen’in ilk defa “su” sözcüğünü anladığı anı gösteren bu gösteri çok ilgi çekti. Hollywood’dan film yapma teklifi gelince hemen kabul ettiler ve Hellen’in yaşamını anlatan bir film çekildi. Lakin Helen, 1919’da yapılan bu filmi hiç beğenmedi ve film beklenen maddi kazancı da getirmedi. Helen ve Anne vodvil turneleri ile hayatlarını kazanmaya sürdüler.
1918’de üçlü New York’a yerleşti. Turneler sürdürmekteydi ve kazandıkları hatırı sayılır miktarda para Amerikan Görme Engelliler Vakfı’na gelir olmaktaydı. Helen Keller, toplanan bağışlarla kör bireylerin ailelerinin yaşam koşullarını iyileştirmeye büyük katkıda bulundu.
1921’de Helen’in annesi Kate yaşamını kaybedince tek yardımcısı olarak Anne kalmıştı. Ne var ki o da aynı yıl hastalandı ve 1922’de yaşadığı bronşit yüzünden yalnızca fısıldayarak konuşabilir duruma geldi. Böylelikle Helen, sahnede yalnız kaldı. 1914’te onlarla sekreter olarak çalışmaya başlayan Polly Thomson, Anne’nin rolünü üstlenince bu kuvvetlik aşıldı ve şovları yoluyla vakıf için kaynak sağlama işi sürdü. 1931’de İngiltere Kral ve Kraliçesi ile de tanıştılar.
Bu senelerda Anne’nin sağlığı git gide kötüleşmekte idi. 1914’ten beri ayrı yaşıyor olmalarına rağmen 1932’de John Macy’nin yaşamını kaybetmesi onu daha da sarstı ve 1936’da yaşamını yitirdi. Anne’nin ölümünden sonra Helen, Polly ile birlikte Connecticut’a yerleşti. II. Dünya Savaşı’ndan sonra Helen ve Poly, çalışmalarını yalnızca Amerikalı görme özürlüler için değil, tüm dünya çapındaki görme özürlüler için sürdürdüler; Japonya, Avustralya, Güney Amerika, Avrupa ve Afrika’ya gittiler. Onlar uzaklardayken evlerinde çıkan bir yangın, Helen’in üzerinde çalışmakta olduğu son kitabı “Öğretmen”‘i yok etmişti. Bu kitapta Helen, Anne Sullivan’ı anlatmaktaydı.
1953 yıllında Helen Keller’in yaşamı ile ilgili bir belgesel film yapıldı ve bir Oscar ödülü kazandı. Helen, bu filmden sonra yeniden kitabı “Öğretmen” üzerinde çalışmaya başladı ve 1955’te yayımladı.
Polly Thompson, 1957’de geçirdiği kalp kirizinin sonrasında tam anlamıyla iyileşemeyerek 1960 senesinde yaşamını yitirdi. Külleri, Washington DC’de Anne Sullivan’ın mezarının yanına gömüldü. Son senelerında Polly’e bakan hemşire Winnie Corbally, Helen’in yardımcılığı görevini üstlendi.
1957’de Mucize İşçi adlı drama ilk defa gösterildi. Çocuk Helen’le iletişim kurmayı başaran Anne Sullivan’ı anlatan bu drama ilk önce ABD’de bir televizyon oyunu olarak sergilendi. 1959’da bir Boradway oyunu olarak yeniden yazıldı ve iki yıl boyunca çok ilgi çekti, 1962’de ise film yapıldı ve hem Anne’yi (Anne Bancroft) hem de Hellen’i (Patty Duke) oynayan oyuncular Oscar kazandı.
1961’de ilk kalp krizini yaşayan Helen, sosyal yaşamdan uzaklaştı. Katıldığı son etkinlik Washington DC’deki Lions toplantısı oldu. Washington’a bu gidişinde Başkan Kennedy aracılığıyla da Beyaz Saray’da ağırlandı.
Sosyal hayattan uzaklaşsa da Helen Keller unutulmamıştı ve 1964’te ulusun en büyük sivil madalyası olan Özgürlük Madalyası’nı Başkan Johnson’dan aldı.
Helen Keller, 1 Haziran 1968 tarihinde uykusunda iken yaşamını yitirdi. Külleri Anne Sullivan ve Polly Thomson’ın yanına gömüldü.
